Mevsim mevsim dönüp dolaştıkça zaman, üzüm karası saçlarına aklar düştü anne. İpek yumuşağı ellerin saçlarımı okşamaktan bıkmadı. Gönlün sevgimi hep taşıdı. Korkunca gözlerindeki sevecenliğe sığındım. Önce seni tanıdım, seni kutsal bildim. Sonra vatanımı seninle bildim anne. Vatanım da senin gibi sıcacıktı, merhametliydi, şefkatliydi. Ve koruyanım, güvencim, dayanağımdı. Bozkırın rüzgarıyla dalgalanan saçların bayrağıma benziyordu. Senin saçlarını nasıl sevdimse bayrağımı da öyle sevdim anne…
Vatanım, bayrağım annem. Seninle çocukluğumu geçirdiğim o günleri düşündükçe, annesiz, yalnız, çaresiz ve sevgisiz büyüyen, korkunca annesinin gözlerindeki sevecenliğe sığınamayan, ağlayınca gözyaşları silinmeyen çocuklara-annesiz çocuklara- acıyorum. Bana vatanımı, milletimi, bayrağımı sen sevdirdin, sen anlattın. Onlara vatanı, -can anneyi- kim sevdirecek, kim anlatacak anne? O güzel çocuklar annelerinin rüzgarda dalgalanan saçlarında ay-yıldızlı bayrağımı göremeyecekler…
Can evimin gülü annem, her sabah uyanır uyanmaz elini öperdim ya sabah seni görmeden okula gitmezdim ya hatırlarsın…. Şimdi, çocuklar annelerinin elini yalnız bir gün öpüyor, annelerini yalnız bir gün anıyor, onları yalnız bir gün kutsal biliyor anne. Vatan, mevsim mevsim dolaşan uzun zamanda bir gün mü sevilir? Anne, bir gün mü anılır? Bir sabah uyanınca başka bir diyarda olsam, ay-yıldızın nazlı süzülüşünü görmesem ben ölürüm anne! Ya sen olmasan…
Şiirim, sanatım annem, seni özledim. Eli kınalı, taze kekik, karanfil kokuşlu annem, seni özledim. Ne zaman bir karanfil görsem sana yaklaştığımda duyduğum karanfil kokusu gelir aklıma. Köyümün kokusu… Evimizin kokusu annem…
Ay yüzlü, hilal kaşlı, menekşe gözlü annem, vatanımda ay yüzlü, hilal kaşlı, menekşe gözlü anneler arıyorum, hakkım yok mu? Vatan için Mehmetler yetiştiren anneler arıyorum, hakkım yok mu?
Törem annem, töre demek Türk’ün cansuyu demektir. Anne töreyi unutursa Türk’e can suyunu kim verir? Vatan töresiz olursa çığıl çığıl akan dereler, her köşeden fışkıran pınarlar kurumaz mı? Bayrak, töresiz vatanın rüzgarlarıyla dalgalanır mı de bana anne! Dalgalanmaz da neden anneler başka töreler arar da vatanı boynu bükük menekşelere benzetmek ister?
Annem değerlisin, değerlisin, değerlisin. Seni bir gün değil, hergün seviyor, özlüyor , düşünüyorum. Ölümüne bir sevdanın, o ülkünün bir parçasısın. Bir gün benim de evlatlarım olursa, senin gibi, onları dalgalanmak için rüzgar bekleyen bayrağıma, rüzgar olarak yetiştirmezsem sütünü helal etme, etme anne!
Cevriye MORAL
Türk Eğitim-Sen Ankara-2 No’lu
Şube Kadın Komisyonu Üyesi