“Türkiye Cumhuriyeti ile Ermenistan Cumhuriyeti Arasında Diplomatik ilişki Kurulmasına Dair Protokol”ün imzalandığının kamuoyuna açıklanmasıyla Türkiye-Ermenistan ilişkileri yeniden gündemin ilk sıralarına yerleşti.
Hatırlanacağı üzere; ABD Başkanı Obama’nın TBMM’de yaptığı konuşma sonrasında ve Cumhurbaşkanı Abdullah Gül’ün 6 Eylül 2008 tarihinde milli maç nedeniyle Ermenistan’a yaptığı ziyaretle birlikte hızlanan tartışma sürecinde, özellikle ülkemizdeki bazı siyasetçi ve sözde aydınların sıra dışı söylemleri kamuoyumuzda büyük infial oluşturmuştu.
Bu gelişmeler üzerine Hükümet ve Başbakan Tayyip Erdoğan sürece müdahale etmek zorunda kalmışlardı. Hatta Başbakan Erdoğan, ani bir kararla, 12 Mayıs’ta Bakü’ye bir ziyaret gerçekleştirerek hem Türkiye kamuoyunu hem de Bakü cephesini rahatlatmaya çalışmıştı.
Başbakan, Azerbaycan Cumhurbaşkanı İlham Aliyev ile Zağulba Sarayı’nda yaptıkları görüşmenin ardından düzenlenen basın toplantısında aynen şunları söyledi: “…Burada sebep-netice ilişkisi söz konusudur. Yukarı Karabağ’ın işgali bir sebeptir, kapıların kapanması bir neticedir. Orası işgal edildiği için Türkiye kapıları kapatmıştır. İşgal ortadan kalkmadıktan sonra kapıların açılması da mümkün değildir…”
Fakat ne gariptir ki; dün itibariyle açıklanan protokolün içeriği, sayın Başbakanın taahhütlerinin bir geçerliliğinin kalmadığını göstermektedir. Çünkü, protokolde Karabağ işgaline dair tek bir kelime dahi yokken; “Türkiye Cumhuriyeti ve Ermenistan Cumhuriyeti … 1-Bu protokolün yürürlüğe girmesinden itibaren 2 ay içerisinde ortak sınırın açılması hususunda anlaşmışlardır.” Hükmüyle ülkemizin kendini bağlıyor olması anlaşılmazdır.
Ne değişmiştir? Sayın Başbakanın söylediği gibi, sınırın kapatılmasının gerekçesi olan Karabağ işgali sona ermiş midir de kapıyı açıyoruz. Halkımız, kendisini temsil eden Başbakanına güvenmek durumundadır, güvenmek istemektedir. Fakat gelinen nokta, bu anlamda ciddi bir güvenilirlik sorununu doğurmuştur.
Bu aşamada, başta Başbakan olmak üzere Hükümet üyelerinin, milletin karşısına çıkarak net bir şekilde “Biz dün ne söylemişsek arkasındayız. Karabağ işgali bitmeden sınır kapısı açılamaz. Devlet yönetmek ciddiyet ister. Hele ki, uluslar arası ilişkilerde dün dündür bugün bugündür gibi gayri ahlaki yöntemler utanç vericidir. Ne Hükümet olarak biz, ne de ülkemiz bu utancı taşıyamaz” şeklinde açık bir duruş sergilemeleri gerekmektedir.
Öte yandan; “Dış politika bir alış veriştir, pazarlıktır. Siz bir adım gideceksiniz, karşı taraf bir taviz verecek. Bakınız, Ermenistan da iddiasından vazgeçmiş ve protokoldeki ‘İki ülke arasındaki mevcut sınırın uluslar arası hukukun ilgili antlaşmalarında tarif edildiği şekliyle karşılıklı olarak tanındığını teyit ederek…’ hükmüne imza atarak sınırlarımızı tanımıştır.” Tezlerini öne sürenlere de şunu söylemek isteriz ki;
72 milyon nüfusu, dünyanın beşinci büyük gücü olan ordusu, BM ve NATO Güvenlik Konseyi üyesi, ekonomisiyle bölgenin en güçlü devleti olan Türkiye Cumhuriyeti’nin sınırlarını tanıyor olmak, Ermenistan için bir taviz midir? Dolayısıyla bu protokol hükmüyle, Ermenistan bize karşı kullandığı bir dış politika kozunu kaybetmiş olmuyor. Fakat biz sınırı açtığımızda; hem Diaspora’nın mevzi kazanmasına, hem Karabağ’ın ebediyyen Ermenilerde kalmasına ve hem de elimizdeki tek dış politika kozumuzun yok olmasına neden olacağız. Ayrıca, kardeş Azerbaycan’ı da kaybetmiş olacağız. Duygusal kırılmalar bir tarafa; Türkiye, Kafkaslar politikasındaki en büyük ve sadık destekçisi bir ülkeyi kaybetmekle kuzey bölgemizdeki etkinliğini de yitirecek; bunun da önemli siyasi ve ekonomik sonuçları olacaktır.
İşte bu gerçekler doğrultusunda Sayın Başbakana çağrıda bulunuyoruz;
Lütfen, hem milletimize hem de Azerbaycan halkına verdiğiniz sözü unutmayınız!
